حدود صد سال پیش، در خانواده ای روحانی در شهرستان خمین کودکی متولّد شد که نام او را روح الله گذاشتند.
این کودک بعدها به امام خمینی مشهور شد.
روح الله پنج ماهه بود که پدرش را از دست داد و بدین ترتیب، از اوایل کودکی با رنج یتیمی آشنا شد امّا مشکلات هرگز او را از پیشرفت باز نداشت.
او با تلاش و کوشش در حوزه های علمیه درس خواند و به درجه استادی رسید.
امام خمینی، رهبر بزرگ انقلاب اسلامی بود امّا مانند بقیه مردم زندگی بسیار ساده ای داشت.
او به نماز خیلی اهمیت میداد و همواره از خدا کمک می خواست.
حتّی نیمه های شب و قبل از اذان صبح بیدار می شد و عبادت می کرد.
امام خمینی پاکیزگی و نظم را خیلی دوست داشت و در کارهایش بسیار منظّم بود.
امام با آن همه کارهای مهمّی که داشت، در کارهای خانه نیز کمک می کرد.
او راضی نبود که اعضای خانواده برایش کاری انجام دهند و بیشتر کارهایش را خودش انجام می داد.
امام خمینی کودکان را خیلی دوست داشت. با آن ها بازی می کرد و دلش می خواست که آن ها خوب درس بخوانند و اخلاق و رفتار نیکو داشته باشند.
پس از درگذشت امام خمینی )ره( آیت الله خامنه ای به رهبری رسید.
«دانش آموزان امیدهای کشور هستند. آن ها باید خوب درس بخوانند، ورزش کنند و رفتار نیکو داشته باشند تا در آینده برای جمهوری اسلامی ایران مفید باشند.»